Во Серскиот окружен реон предвостаничката состојба била специфична.

Во пролетта 1903 година само два револуционерни окрузи, и тоа Битолскиот и Серскиот и Кожуфскиот востанички округ успеале да одржат свои конгреси.

Настаните во Илинденскиот период според целите претставуваат револуција на македонскиот народ.

Внатрешната организација во почетокот на XX век се соочувала со тешки проблеми. Турската власт ги заострувала мерките, Врховниот комитет ја зголемувал активноста и влијанието, а ТМОРО не била толку цврста за да ги отфрли надворешните влијанија.

Непосредно по Солунскиот јануарски конгрес во средината на јануари 1903 година, во Софија се одржал состанок на раководните дејци на ТМОРО кои не присуствувале на Конгресот во Солун. На овој состанок тие го осудиле решението на ЦК на ТМОРО за дигање востание.

Иван Гарванов, не согледувајќи ја состојбата или под влијание на надворешните фактори од 2-4 јануари во 1903 година, во Солун свикал општ конгрес на ТМОРО на кој присуствувале главно недоволно информираните и неговите следбеници.

Горноџумајското востание ги истакнало сите несогласувања што постоеле меѓу македонската емиграција, ВМК и ТМОРО.

Турската влада непосредно пред почетокот на Источната криза, односно во текот на 1869 година, извршила реорганизација на армијата. Копнената војска била организирана по принципот на пруската армија.

Во почетокот на април во 1895 година во Софија е создаден Македонски комитет кој веднаш по формирањето го добил името Врховен македонски комитет (ВМК).

Формирањето и вооружувањето на воените сили на Македонската револуционерна организација се поставувало како цел и задача уште од нејзиното создавање во 1893, а особено од Ресенското советување во 1894 година.