За бугарските ѕверства во Тракија, печатот во продолженија известувал. На 20 август 1913 год., опширен материјал излева во “Daily Telegraph” од Г-нот Ешмид Бартлет (Ashmead Bartlett) под наслов “Страшни извештаи на еден руски функционер“.
Авторот на “независниот” Карнеги Извештај, за бугарските убиства во Едрене и околината на турски заробеници, ги вадеше криви заробениците (сакале да бегаат!?), па во ист стил продолжил да ги правда и идните убиства, сега врз Тракијци.
Гледајќи дека работата со западниот печат и дипломатските стеги е отидена предалеку, Бугарите трескавично бараат нешто во своја одбрана за терорите низ Тракија.
Бугарите немајќи каде од меѓународните протести и притисоци за ѕверствата во Тракија, пробуваат да се вадат.
За бугарскиот маскар на 45 Тракијци кај реката Арда, сведочат независни извори објавени во западниот печат. Дури и Карнегиевиот поткомитет не можел да не го спомне, иако пристрасен кон Бугарите.
Тракијците се на посебен удар од Бугарските пропаганди.
Маринеску представникот на секцијата на ИОП од Романија ја изнел тешката ситуација во Романија каде властите фрлале илјадници луѓе во затвор и заштитната улога на секцијата при тоа.
30 мај - 02 јуни 1927 год. во Берлин Меѓународна конференција на “Лигата против империјализмот и за национална независност“.
Со овој последен краток опис, завршува Извештај на рускиот полицаец, објавен во “Daily telegraph“ од 20 август 1913 год., за што вели:
Вака е насловен делот во кој авторот во “Daily telegraph“ од 20 август 1913 год., објаснувајќи ги последиците од бугарските ѕверства во Тракија и дивјачката им нарав.
Моштите на Великомаченицата Света Марина се наоѓаат во Манастирот “Св. Марина“ во областа Мала Преспа, токму меѓу Македонците и среде македонските села во Албанија. Таму сеуште се случуваат чуда над нејзините мошти.
Александрија како град за многу кратко време изникнал во најважен град – пристаниште во Средоземјето и заедно со Картагена се незаобиколни дестинации на тогашниот познат свет од антиката.
На преминот од XI кон XII век точно се разграничувало као два засебни света поимот за граница на Христијанството од растечкиот ислам.
Јован VI Кантакузин се отцепил од централната власт на Византија прогласувајќи се најпрвин за деспот на областите од Дринполе и јужна Македонија. Заземајќи територии од империјата се раширил уште повеќе.