Протест и сочуства на видни американски граѓани за погромот врз македонскиот народ по Илинденското востание.
25 јуни 1985 год., Стојан Христов на Скопскиот Универзитет.
Стариот џебен саат е единственото што таткото на умирање го остава како спомен за авторот. Автентично и емотивно преку саатот ни се дава пораката за чување на културно ни наследство.
Работејќи по новата ветена земја Македонците се ретчат и закопуваат каде се нашле, дури и во непрегледните прерии на Америка, далеку од родната Македонија. За погребот на татка си раскажувачот вели:
Христов ја дава и Македонската “племенска сплотеност” и разбирање, работејќи во тајфи ширум САД, за што вели:
Опишани се и македонските квартови по градовите на САД . Како и други народности во САД и Македонците се изолираат во посебни улици, гета.
Христов дава и патешествија на Македонци со вродена интелигенција:
Христов, го исмева контењето на некои Македонци во докажувањето кој е поголем “Американец”, иако се на најмизерната скала таму.
Кога подоцна почнува да добива плата и станува роб на фабричката работа тој најпластично го опишува моментот на отчовечување кога вели:
- Објаснувајќи ги емигрантските односи на Македонците со другите – Бугарите, Грците, (дури и Црнците) но и меѓусебно Христов ги дава навредите, надменоста и емоциите.
Војник по занимање. Војувајќи еднаш против Арапите, бил заробен, окован во вериги и фрлен во темница.
Во 2007 година лето-есен на “Плаошник” во археолошките истражувачки работи вкупно работеа 440 луѓе што е најголема и поединечна археолошка акција на светот.
Роден е во Христопол во Македонија. Турците го грабнале од неговата мајка вдовица и заедно со неговиот брат ги затвориле.
На преминот од XI кон XII век точно се разграничувало као два засебни света поимот за граница на Христијанството од растечкиот ислам.
По потекло е Македонец, од градот Кратово.