Љубезни мои!

Во Москва еднаш напишав:
„Овде је мрачно и мрак м‘ обвива”,
зашто наспрема „чудесната пролет”
на нашата татковина
како што рече брат ми Димитрија
се друго е во магли и во мразој.

Но мухамеданските темници се толку темни,
мразни и омразени
што и носталгијата ја губи смислата.
Во нив на сонцето мислам само по сеќавање.
Во нив нема ноќ оти нема ни ден.
Се е грозничаво чемреење без сон и без мера.

Сега сум затворен не само по природа,
ами и по закон. Без вина, без доказ
и без причина: значи без јасна цел.
Се се случи или усно или молкум
како воопшто да не било.

Летоска откако го видов објавен Зборникот
јуначки, жаловни, смешни,
овчарски, самовилски, љубовни и други песни
со душата на мојот народ и на знаците
на кирилицата нанижани.

Овде само моќта на писмото ме теши:
не е човек, та да не се сочува
и да не биде во исто време на многу места.
Умот не умира, ниту зборот заборава.

Ви пишувам бледен и изнемоштен
не толку од животот
колку од невидимата власт и сила.

Од мртвиот процес. Од безмугрието.
А сушицата и тифусот се опаки болести
особено кога се добиваат по надлежност
на Великата Порта и Везирот.

Не бил народ тој што имал проколнат јазик,
тврдат фанариотите! Ние, пак, Македончињата
мислиме обратно. Проколнат е, елем постои.
Клетвата фрлена в црква, од Везирот
И нему послушните поедници и групи
не фаќа корен. Туѓата реч фаќа луѓе.
Лошата убива.

Ако ли не се вратиме, љубезни мои
проштевајте.
Песната ви ја обелоденивме.
Има век за паметење,
има магија за ослободување.
А верба кога има и преродба ќе има.

И на крај, како што знаете
нема големи дела без трагедии.
Не реков жртви!

Цариград, јануари 1862

Константин Миладинов