Ова монашко живеалиште е сместено во една природна пештера во неправилен облик од неколку метри квадратни, вкопана како орловско гнездо во карпестиот предел на планината Петрино, поточно на јужната страна на возвишението “Олмец”, а во длабочината на кањонот каде тече реката Сушица.

Пристапот кон црквата е многу тежок, скоро непристапен, а од месното население на селото Велгошти оваа црквичка се посетува на празникот Тодорова Сабота, шест недели пред Велигден. Од некогашниот фреско-живопис сочувани се само фрагментирани остатоци во олтарниот простор од коишто се доаѓа до сознание дека црквата била употребувана за монашки потреби и кон крајот на XV и XVI век. Ова не значи дека истата не била користена многу поодамна, уште во XIII и XIV век, кога на овие простори бил мошне раширен анахоретскиот монашки живот.

Зографот на овој живопис, во исликувањето на света Богородица со малиот Христос, го имал предвид наследството на охридската сликарска школа од XIV век, а тоа посебно се гледа во третманот на изведување на делови од лицата: устите, носот, веѓите и т.н.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Легенда: Мештаните од село Велгошти ни ја кажаа следнава легенда (предание): Првобитно оваа црква била посветена на света Петка. Во оваа пештерна црква имало отвор, навистина се уверивме, и истиот се наоѓа во северниот дел на пештерата и дека тој канал, што излегува кај манастирот Света Петка, е оддалечен околу два километри. Кога го граделе манастирот Света Петка, иконата што била посветена на неа секое утро од манастирот “бегала” и тие ја наоѓале во пештерната црква. За да се уверат мештаните пуштиле една коза внатре и таа навитина излегла кај манастирот...